Duygularımızla İmtihanımız

İnsanız ve bizi eşyadan ve bütün diğer varlıklardan ayırandır, aklımız, düşünebilmemiz ve duygularımız.  Yaratılışımızla birlikte bize verilmiştir, kendi elimizle kazandığımız şeyler değildir. Ve bunun içindir belki insanın en büyük imtihanı kendisiyledir.
Hissettiklerimizle, düşündüklerimizle, duygularımızla kararlar alırız. Tepkiler veririz, çevremizdekileri etkiler, kendimizi ortaya koyarız. Bunun içindir ki çabamız, gayretlerimiz doğru düşünüp, doğru hissedip, doğru yaşamaktır. Bazı duygular gerçekten bize ait değildir. Bir annenin bebeğine olan şefkati, merhameti gibi. Düzenin işleyebilmesi için Rabbin ilham ettitkleridir. O bebek büyür bir yetişkin olur ve sizin artık duygularınızı denetlemeniz gereken bir hale dönüşür. Ve artık o çocuğa karşı olan duygularınızın bir ölçüsü olmak durumunu yaşarsınız. Sevginizinde, öfkenizinde, beklentilerinizinde dozunu ayarlamalısınız. Çünkü o bebek büyümüş ve imtihan olan bir birey olma halini yaşayacaktır. Sizde onunla. Yakub’un Yusuf’la, Nuh’un oğluyla, İbrahim’in İsmaili ile olan imtihaları gibi.
İnsanın yaşayacağı bu süreçler içerisinde sadece çocuklarıyla yaşadıkları yoktur elbette. An ve an imtihan olmaktayız. Varlık, yokluk, hastalık, sağlık, sıcak, soğuk, sevip sevmemek, öfek, merhamet ve daha bir çok durum. Ve bunlar karşısında hissettiklerimizle doğru davranıp davranmamaktır asıl olan. Her insan hasta olur örneğin hastalık anında hissettiklerimizle birş şeyler kazanıp kaybetmekteyiz. Böyle bir süreçte sabredip etmemekle deneniriz. Kışın soğuğundan şikayetçi olan insan, yazında sıcağından mutsuz olacaktır. Yada varken şükretmeyen, yokkende isyan edecektir. Bütün bu olanların bir sebebenin olduğunu düşünmeyen kişi duygularının esiri olacakatır. Rab bizi bir takım özelliklerle yada farklı karakterlerde yaratmıştır. Ama bize neden ve nasıl sakıncağımızı da öğretmiştir.
İnsana ve ona bir düzen içide biçim verene.
Sonra ona fücurunu ve ondan sakınmayı ilham edene. (Şems suresi  7,8, )
Sadece kendi heva ve heveslerinin peşine düşen asla yetinmeyecek ve mutluda olamayacaktır. Bize düşen bu dünyada hiçbir duygunun peşine düşmemek, gerektiği  kadar, Rabbin dilediği ölçüleri ayakta tutarak hissedebilemk herşeyi. Rabbi anmayan dünyada neyle mutlu olmaya çalışırsa çalışsın hiçbir zaman tatmin olmayacaktır. Çevremizdeki insanlara, geçmişte yaşamışlaa bize verilen örnekliklere bir bakırvermemiz bize yetecektir. İnşallah
Bunlar iman edenler e kalpleri Allahın zikriyle mutmain olanlardır.
Haberiniz olsun; kalpler yalnızca Allahın zikriyle mutmain olur. (Rad suresi 28)

Yaratılış amacımız, Rabbimizin hoşnut olduğu bir kul olmaktır.
Bunun dışında bizlere verilen mallar,ailemiz,çevremiz,işlerimiz Allaha ulaşmak araçlardır.
Bu nimetler yalnızca,bencil tutkularını tatmin etmeyi amaçlayan,bunlar Allahı unutturduğunda,Rabbin dilemesiyle boşa çıkacaktır.
Dünyadaki kazançları, ahrette hiçbir yarar sağlamayacaktır.
Allahın istediği gibi değilde , kendi bencil tutkularını, duygularını ön plana koyup,
yaşamın sonu hüsran olacaktır.
Her an kendimizi ,yani duygularımızı denetlediğimizde bu geçici dünyada verilen
nimetler imtihan vesilesidir ancak.
Rabbin bağına sarılmayan duygularının esiri olur.
Duygu ve düşüncesi hiçbir şeyi kaybetmek üzere değildir. Ev, araba, eşyalar, canlar ve çocuklar çekici ve güzel gelmeye başlar.
Sürekli kendini denetlemediği için artırmak derdi olur,kanaat etmez,onlar için yaşamaya başlar.
Onlara tutkuyla bağlanıp, duygularımızın ve hislerimizin peşine düşersek, yani sahibi gibi
davranırsak,sinsi hislerin mahkumu olursun.
Sürekli isteklerini tanmine çalışan insan , hırs yaşar mutlu olamaz, güven ve huzur yerini
her an endişe, korku ve tedirginlik içinde yaşam sürer.
Sahib oldukları kendi elde ettiği şeyler değil,Allahın lutfudur.
(Tevbe Suresi Allahın adıyla)
24- De ki: "Eğer babalarınız, çocuklarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, aşiretiniz, kazandığınız mallar, az kar getireceğinden korktuğunuz ticaret ve hoşunuza giden evler, sizlere Allah'tan, O'nun Resülü’nden ve O'nun yolunda cihad etmekten daha sevimli ise, artık Allahın emri gelinceye kadar bekleyedurun. Allah, fasıklar topluluğuna hidayet vermez.
Kendi Rabbe adamıyaninsan,Rabin verdiği emanetlerin kulu olmaya başlar.
Duygu tek başına bir şey değildir.Duygu, düşünce, hisler ve yaşam birbiriyle bir bütündür.
Allahın ikramı olarak verdikleriyle ya şükredici yada nankör olursun.
Bu da yaşadığın ortamlarda duygularınla denenmektesin.
Rabbin verdiklerini neden vermez insan? Feda edemez, vazgeçemez, neden sahiplenir.
Bu geçici dünya ya bağlanır.
Gerçekten inanan insan, dünya ya değil , ahrete biriktirir.
Duygularını ve düşüncelerini doğru yapabilme çabasındadır.
İmtihan olarak senden alınanlar, ahirette Rab sana geri verecektir.
Hiçbir şey Rabbin yolundan alıkoymamalı,sürekli sabırla yol almalısın.


ANA CÜMLE

Rabbimin emanetlerini ,Rabbe sunmamız
Rabbimin ihtiyacı değil, benim ,iyiliğe muhtaç oluşumdandır.

DUA
Rabbim bizleri duygularımızı, düşüncelerimizi senin razı olacağın bir şekilde ıslah et.
Bunlarla arındır, bunlarla bizi temizle, temizle ki cennete layık kıl….

Allah'ın adıyla.
Duygularımızla imtihanımız, yaşamımızla olan imtihanımızdır. Kendimizle olan imtihanımızdır.
İmtihanlarımız ve yaratılıştan bu yana duygularıyla imtihan olan insanların hayatlarına baktığımızda, hissetmekteyiz. Yaşananlar imtihanlar duygular, ve hisler, neticesinde iki kazanımdan cennetten yada cehennemden yanadır. Hz. Adem'in iki oğlunun örneği gibi. Kabil kardeşi Habil'e karşı duygularıyla imtihan oldu. Kabil yüreğinde kıskançlığı, öfkeyi ve nefreti barındırdı.  Habil ise Kabil'in duygularımdan uzak olarak, temiz tuttu. Yüreğini arındı kötü hislerden. Kardeşi nasıl bir insan olursa olsun, kardeşliği sevgiyi merhameti taşıdı yüreğinde. Allah Habil den razı oldu. Kabil tercihinin gereğini yerine getirerek, kardeşine duyduğu hislerle Habil'in ölümüne sebep oldu. Cehennemi göze aldı.
Allah Habil'in ve Kabil'in kardeşliğini bizlere ibret ve Habil'in mücadelesini Rab korkusunu bugüne  ayet olarak göndermiştir.
Ve örneğimizdir yusuf peygamber.
Kardeşlerine karşı yaşattığı sevgiyle merhamet duygusuyla. Kardeşleri kıskançlıkla nefret ve öfkeyle Hz. Yusufu kuyuya attılar. Şeytanın fısıltılarına, vesveselerine yenik düştüler. Yusuf peygamber bu imtihanını da başardı. Yer vermedi yüreğinde kızgınlığa nefrete.
Allah örnek vermiştir peygamberlerin imtihanlarını bizlere. duygularıyla imtihan oldular her biri. Allah'ı andıklarında yenik düşmediler şeytanın fısıltılarına.
Uüreğini temizlediğinde insan; yer vermediğinde Allah2ın razı gelmeyeceği duygulara işte o zaman hz. İkrime'nin yaşattığı kardeşlik kardeşine duyduğun sevgiyle hissedilir olur.
Hz. İkrime'nin kardeşliği, hz. Yusuf'un merhamet duygusuyla sükun bulamak ciddi bir çabanın, emeğin ve mücadelenin karşılığında hissedilir olmakta.
Cenneti kazanmak için öncülerimizin izinde daha çok gayretle  duygularımızla mücadelemizle yola devam inşallah.